Ketika hendak berbuka puasa, Paijo memilih warung sederhana pinggir jalan milik Yu Waginem.
Paijo: Yu, sego pecel minume es jeruk, yo.
Yu waginem: Ho’oh, kang, dipangan saiki tah?
Paijo: Gak, yu, dipangan mbesok yen kiamat.
Yu Waginem: Walah, ngono wae kok marah, to? Ini lho, nasi pecelnya sudah jadi, monggo dimakan.
Paijo: Suwun, Yu.
Tidak beberapa lama, Paijo pun komplain.
Paijo: Waduh, Yu, sayurane kok atos banget? Opo gak sampean rebus, to?
Yu waginem: Lho, sudah saya rebus sayurannya, mas, bahkan lebih dari 5 jam, lho.
Paijo: Lha, kok masih keras, lho? Memang sayuran ini belinya dari mana?
Yu Waginem: Hmmm, nganu kang sayuran ini saya gak belinya.
Paijo: Lho, berarti Yu Waginem nyuri dong?
Yu Waginem: Ho’oh, kang, tapi jangan bilang-bilang, lho, ya kalau sayuran itu hasil curian.
Paijo: Iyo wes aku ra ngomong. Terus sampean nyuri sayuran ini dari mana?
Yu Waginem: Dari trotoar di Jakarta, kang. Kan ada tumbuhan di situ, yo terus tak ambili lantas saya rebus, kang.
Paijo: Lhadalah, yu … yu …. Iku ngono dudu sayuran tapi pohon palsu karyane duet Upil Ipil. Waduuuhh … piye, toh?
Yu Waginem: Tak kiro kulupan alias sayuran lho, kang.
Paijo: Lhadalah….
Salam Jemblem